337.
Price of Progress: Marginal People Are Still Forced to Sacrifice, State
Authority Denying
If We Don't Put People Before
Profits, Spills Like West Virginia Are Our Future
หากไม่วางประชาชนก่อนหน้ากำไร, การรั่วไหลปนเปื้อน
คือ อนาคตของพวกเรา
Stronger regulation of the coal and
chemical industries are the only way to ensure clean water and healthy
communities
การควบคุมอุตสาหกรรมถ่านหินและสารเคมีให้เข้มงวดขึ้น
เป็นทางเดียวที่จะทำให้มั่นใจว่า ชุมชนมีนำสะอาดและถูกสุขอนามัยใช้
เจฟ บิ๊กเกอร์ส
ดรุณี
ตันติวิรมานนท์ แปล
Customers
line up for water at the Gestamp Plant in South Charleston, West Virginia.
(Photograph: Tom Hindman/Getty Images)
ลูกค้าเข้าติวซื้อน้ำที่ โรงงานเกแสตมป์ ในเวสต์เวอร์จิเนีย.
The dirty secret in President
Obama's "all-of-the-above"
energy policy was quietly overlooked in his State of the Union address.
ความลับสกปรกในนโยบายพลังงาน “ทั้งหมดข้างต้น”
ของประธานาธิบดีโอบามา ได้ถูกละเลยอย่างเงีบเชียบในสุนทรพจน์ที่เขากล่าว.
Three weeks after global media
attention on the West Virginia coal-chemical
disaster, the most important line of information
still remains buried in an AP report:
สามสัปดาห์ หลังจากที่สื่อโลกได้ให้ความสนใจเรื่อง
หายนะถ่านหิน-สารเคมี ในเวสต์เวอร์จิเนีย,
ข้อมูลส่วนที่สำคัญที่สุดก็ยังคงถูกฝังอยู่ในรายงานข่าง เอพี ชิ้นหนึ่ง.
…[A] review of federal environmental
enforcement records shows that nearly three-quarters of the 1,727 coal
mines listed haven't been inspected in the past five years to see if they are
obeying water pollution laws. Also, 13% of the fossil-fuel fired power plants
are not complying with the Clean Water Act.
...จากการทบทวนบันทึกการบังคับใช้ระเบียบสิ่งแวดล้อมของรัฐบาลกลาง
แสดงว่า เกือบสามในสี่ของเหมืองถ่านหิน ๑,๗๒๗ แห่งในบัญชี
ไม่ได้รับการตรวจสอบใน ๕
ปีที่ผ่านมาว่ายังปฏิบัติตามกฎหมายว่าด้วยการปนเปื้อนน้ำไหม. ส่วนโรงงานไฟฟ้าที่ใช้ฟอสซิลเป็นเชื้อเพลิง
ก็ไม่ได้ปฏิบัติตาม พรบ น้ำสะอาด.
Translation: with federal and state
blessing, the coal industry under President Obama is free to operate in a
continual state of violation.
แปลความ: ด้วยการยินยอมของรัฐบาลกลาง และ
รัฐ, อุตสาหกรรมถ่านหินภายใต้ประธานาธิบดีโอบามา มีเสรีภาพในการดำเนินงานที่ละเมิดกฎหมายอย่างต่อเนื่อง.
In the meantime, in the latest
episode in West Virginia's
coal-chemical debacle, state officials announced on Wednesday that residents affected by the latest coal-chemical
disaster are inhaling formaldehyde, a known carcinogen.
ในขณะเดียวกัน, เหตุการณ์ล่าสุดในเวสต์เวอร์จิเนีย
เรื่องความโกลาหลถ่านหิน-สารเคมี, เจ้าหน้าที่ของรัฐ ประกาศเมื่อวันพุธว่า
ชาวบ้านที่ถูกกระทบจากวิบัติถ่านหิน-สารเคมีล่าสุด กำลังสูดสารฟอร์มัลดีไฮด์,
ที่รู้กันดีว่าเป็นสารก่อมะเร็ง.
"There is never peace in West
Virginia," labor organizer Mary "Mother" Jones famously said nearly 100 years ago, "because there is never
justice."
“ไม่เคยมีสันติภาพในเวสต์เวอร์จิเนียเลย,” นักจัดกระบวนแรงงาน แมรี่
“คุณแม่” โจนส์ กล่าวเมื่อเกีอบ ๑๐๐ ปีก่อน, “เพราะไม่เคยมีความยุติธรรม.”
Our president and nation must get
beyond a crisis management approach to the coal industry, and come to grips
with the double-headed source of the recent Elk River disaster – lax and
unenforced regulations for coal mining and chemical operations, and the stranglehold of industry lobbies over public officials in charge of regulation. Otherwise, the Obama
administration's "all-of-the-above" policy will simply extend a
bitter legacy in coal country: there will never be clean water in West
Virginia, because there is never justice.
ประธานาธิบดีของเรา และ ประเทศชาติของเรา จะต้องไปโพ้นแนวทางจัดการวิกฤตกับอุตสาหกรรมถ่านหิน,
และ หันมาดูที่งูสองหัวในเหตุการณ์หายนะเมื่อเร็วๆ นี้ ที่ แม่น้ำเอลค์—ความหย่อนยานและไม่บังคับใช้ระเบียบสำหรับเหมืองถ่านหิน
และ การผลิตสารเคมี, และ
การที่นักวิ่งเต้นภาคอุตสาหกรรมบีบคอเจ้าหน้าที่รัฐดูแลการควบคุม. มิฉะนั้น, นโยบาย “ข้อความข้างบนทั้งหมด”
ของรัฐบาลโอบามา ก็จะแค่ยืดอายุตำนานอันขมขื่นของถ่านหินในประเทศ: จะไม่มีน้ำสะอาดในเวสต์เวอร์จิเนีย, เพราะไม่เคยมีความยุติธรรม.
Sure, hearings and investigations
will be held, legislation introduced, an unenforced regulation or two added, a
corporate official might be fined or even go to jail, but the truth is that toxic
waters from various stages of coal mining will continue to flow with costly and
devastating health effects – until public officials and their appointees are
barred from accepting political contributions from the very industries they
regulate.
แน่นอน, จะมีรับฟังประชาพิจารณ์และตรวจสอบ, นำเสนอกฎหมาย
ที่ไม่มีการบังคับใช้ หรือ ทั้งสองอย่างรวมกัน, เจ้าหน้าที่ของบริษัทอาจถูกปรับ
หรือ แม้แต่จำคุก, แต่ความจริงคือ น้ำพิษจากขั้นตอนต่างๆ ของเหมืองถ่านหิน จะยังคงไหลรินต่อไปด้วยผลกระทบราคาแพงและทำลายสุขภาพ—จนกว่าเจ้าพนักงานรัฐและผู้รับแต่งตั้ง
จะถูกขวางกั้นจากการรับบริจาคการเมือง
จากบรรดาอุตสาหกรรมที่พวกเขาต้องเข้าไปควบคุม.
This may sound hyperbolic, and
certainly naïve – but I write after years of covering coal ash pond breakages,
coal slurry disasters, and water-contamination issues from strip-mining
discharges and the subsequent lack of regulatory action.
นี่อาจฟังดูเกินความจริง, และ แน่นอน ไม่เดียงสา—แต่ผมเขียนในฐานะที่ได้ใช้เวลาเขียนข่าวมาหลายปี
เกี่ยวกับประเด็น บ่อผงถ่านหินแตก, หายนะจากขยะเหลวถ่านหิน, และการปนเปื้อนน้ำ
จากการปล่อยของเสียของเหมืองถ่านหินเปิด และการขาดการบังคับกฎหมายที่ตามมา.
I also write from experience: my
grandfather was a coal miner in southern Illinois, who barely survived a mining
disaster in an age of regulatory corruption, struggled with black lung disease
(a preventable coal dust inhalation malady that was first diagnosed in 1831)
that still kills around four coal miners daily. My grandfather's 150-year-old farm in the Shawnee National
Forest area, was eventually stripmined and the local creek left sterile from
mining discharges.
ผมยังเขียนจากประสบการณ์: คุณปู่ของผมเป็นคนงานขุดเหมืองในอิลินอยส์ตอนใต้,
เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดจากหายนะเหมืองในยุคแห่งการคอรัปชั่นเชิงควบคุม,
ต้องดิ้นรนต่อสู้กับโรคปอดดำ ที่ยังคร่าชีวิตประมาณ ๔ คนทุกวัน. ฟาร์มอายุ ๑๕๐ ปีในพื้นที่อุทยานแห่งชาติ
ชอว์นี ของคุณย่าของผม ในที่สุดก็ถูกทำเป็นเหมืองเปิด และ
ห้วยหนองคลองบึงในท้องที่ ก็กลายเป็นหมันจากขยะเหมือง.
I have learned two things from the
treatment of my grandfather and residents in today's coal mining communities:
in a nation that prioritizes coal industry profits over workplace and
residential safety, people are as disposable as our natural resources in openly
accepted national sacrifice zones. And secondly, all coal mining safety laws
have been written in miners' blood; the same is true for innocent citizens
afflicted by clean water violations by coal and chemical companies.
ผมได้เรียนรู้สองอย่าง จากการรักษาคุณปู่ของผม และ
ชาวบ้านในชุมชนทำเหมืองทุกวันนี้: ในประเทศที่ยกให้กำไรอุตสาหกรรมถ่านหิน
สำคัญกว่า ความปลอดภัยในที่ทำงานและที่อยู่อาศัย,
ประชาชนเป็นเพียงสิ่งที่ทิ้งขว้างได้
เช่นเดียวกับทรัพยากรธรรมชาติของเราในเขตสังเวยแห่งชาติอันเป็นที่ยอมรับอย่างเปิดเผย. ประการที่สอง, กฎหมายว่าด้วยเหมืองถ่านหินทั้งหมด
เขียนขึ้นด้วยเลือดของคนขุดเหมือง, เช่นเดียวกับที่พลเรือนผู้บริสุทธิ์
ที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการละเมิด พรบ น้ำสะอาด จากบริษัทถ่านหินและสารเคมี.
A commentary I wrote in jest five years ago now seems deadly serious: Coal Ash
Crisis Management – What's It Going to Take, Dead Bodies?
ในบทความวิพากษ์ที่ผมเขียนเล่นๆ ๕ ปีก่อน ตอนนี้ดูเหมือนเอาเป็นเอาตาย: วิกฤตการจัดการเถ้าถ่านหิน—มันจะเอาอะไร. ร่างที่ตายแล้ว?
Five years after the historic Tennessee Valley Authority
coal ash pond disaster,
when arsenic-laced ash flooded into eastern Tennessee waterways, EPA officials
finally agreed this week to a settle a law suit and issue federal
regulations by the end of the year for coal ash disposal. Over 1,000 toxic coal ash
dumpsites simmer today, like accidents
waiting to happen.
ห้าปีหลังจากหายนะประวัติศาสตร์ บ่อเถ้าถ่านหินที่ Tennessee Valley Authority,
เมื่อเถ้าถ่านหินคละสารหนูทะลักลงสู่แม่น้ำเทนเนสซีตะวันออก,
สนงป้องกันสิ่งแวดล้อม ในที่สุด ตกลงที่จะยอมความ และ ออกกฎระเบียบรัฐบาลกลาง
ก่อนสิ้นปีเกี่ยวกับการกำจัดเถ้าถ่านหิน. จุดเทเถ้าถ่านหินที่เป็นพิษกว่า
๑,๐๐๐ แห่ง กำลังคุกรุ่นทุกวันนี้, เหมือนกับอุบัติเหตุที่รอคิวปะทุกขึ้น.
Four years after the New York Times exposed the harrowing reality of coal slurry injections
contaminating underground watersheds and drinking wells in Prenter, West Virginia, where an extraordinary corridor of brain tumors, cancer and
other problems have devastated a community, coal
states like Illinois continue to green-light the same process of injecting
deadly coal slurry into the watersheds of its residents.
สี่ปีหลังจากนิวยอร์กไทมส์ เปิดโปงความจริงที่น่าสะพรึงกลัวว่า
การอัดฉีดของน้ำเสียผสมถ่านหินลงดิน ได้ทำให้น้ำบาดาลและบ่อน้ำดื่มปนเปื้อนใน
เปรนเตอร์, เวสต์เวอร์จิเนีย, ที่ๆ เต็มไปด้วยผู้ป่วยด้วยเนื้องอกในสมอง, มะเร็ง
และ ปัญหาอื่นๆ มากมาย ได้สร้างหายนะให้แก่ชุมชน, รัฐถ่านหินต่างๆ เช่น อิลินอยส์ ยังเปิดไฟเขียว
เดินหน้ากระบวนการเดิมด้วยการอัดฉีดน้ำเสียผสมถ่านหินลงในต้นน้ำของชาวบ้าน.
Three years after citizens groups in
Kentucky found over 20,000 incidences of unreported Clean Water Act violations from coal mining
operations in eastern Kentucky – hailed as "Clean Watergate" due to
the state of Kentucky's lack of oversight – reckless strip mining
operations continue to destroy the Cumberland
waterways without end.
สามปีหลังจากลุ่มพลเรือนในเคนทัคกีพบว่า มีการละเมิด พรบ
น้ำสะอาดที่ไม่ได้รายงานกว่า ๒๐,๐๐๐ ครั้ง จากการประกอบการของเหมืองถ่านหินในเคนทัคกีตะวันออก—ที่ได้รับการยกย่องว่า
เป็น “ประตูน้ำสะอาด” ก็เพราะรัฐเคนทัคกีบกพร่องในการตรวจสอบ—การดำเนินการเหมืองเปิดอย่างอุกอาจ
ยังคงทำลายแม่น้ำ คัมเบอร์แลด์ต่อไปอย่างไม่รู้จบ.
Two years after the US Geological survey found that mountaintop removal operations have adverse
impacts on surrounding soil and water and over 20 other peer-reviewed studies conducted over a decade have enumerated the impact on the health of neighboring
communities (which include birth defects and cancer)
– mountaintop removal operations continue unabated in central Appalachia.
สองปีหลังจากการสำรวจของธรณีวิทยา สหรัฐฯ ได้พบว่า
การทำเหมืองแบบตัดยอดเขา ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อดินและน้ำโดยรอบ และ
การศึกษาที่ได้รับการทบทวนโดยเพื่อนนักวิชาการในแวดวงกว่า ๒๐
ฉบับในช่วงกว่าหนึ่งทศวรรษ ได้คำนวณเป็นตัวเลขให้เห็นผลกระทบต่อสุขภาพของชุมชนในละแวกนั้น
(ซึ่งรวมความพิกลพิการแต่เกิด และ มะเร็ง)—ปฏิบัติการตัดยอดเขา ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งในเทือกเขาอัปปาลาเชียตอนกลาง.
The history of regulating the US
coal industry, especially in terms of clean water violations, is riddled by a
stunning anatomy of denial in every generation.
ประวัติศาสตร์ของการควบคุมอุตสาหกรรมถ่านหินของสหรัฐฯ,
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในแง่ของการละเมิด พรบ น้ำสะอาด, เป็นทำให้เป็นปริศนา
โดยการปฏิเสธความจริงในทุกๆ รุ่น.
Still, a decades-long resistance
continues by impacted residents to protect their health, livelihoods and civil
rights. Fed up with state and federal inaction, residents living under
mountaintop removal operations have even launched their own bill – the Appalachian Communities
Health Emergency Act – in
Congress for a moratorium on the massive strip mining operations until proper
health assessments are made.
ถึงกระนั้น, การต่อต้านเป็นเวลานานหลายทศวรรษ
ยังคงดำเนินไปโดยชาวบ้านที่ได้รับผลกระทบ เพื่อปกป้องสุขภาพ, วิถีชีวิต และสิทธิพลเรือนของตนเอง.
เหลือทนกับความไม่ยินดียินร้ายของรัฐและรัฐบาลกลาง,
ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวณที่ยอดเขาถูกตัดทิ้ง ถึงกับตรากฎหมายของพวกเขาเอง—พรบ สุขภาพฉุกเฉินของชุมชนอัปปาลาเชียน—ในสภาคองเกรส
ให้ระงับปฏิบัติการทำเหมือนเปิดมหาศาล จนกว่าจะมีการประเมินสุขภาพที่เหมาะสม.
Over 30 years ago, I lugged a pail
of discolored water from a well in the back hollers of Bailey Mountain in West
Virginia. I followed a trail of coal dust until I reached an elderly woman's
front porch, only a few hundred feet away from a strip mine. The smell of the
water made me gag.
When I was first informed by West
Virginia friends of the 9 January coal-cleaning chemical disaster, the black waters
of Bailey Mountain and the inexorable clash between coal and clean water
returned to me with a bitter taste.
กว่า ๓๐ ปีก่อน ผมหิ้วถังน้ำสีน่าเกลียดจากจากบ่อที่อยู่ด้านหลังของเขาไบเล่ย์
ในเวสต์เวอร์จิเนีย. ผมเดินตามทางของฝุ่นถ่านหินจนกระทั่งผมมาถึงหน้าบ้านของหญิงชราคนหนึ่ง,
ห่างจากเหมืองเปิดเพียงไม่กี่ร้อยฟุต.
กลิ่นของน้ำทำให้ผมต้องปิดจมูก.
ครั้งแรกที่เพื่อนๆ ชาวเวสต์เวอร์จิเนียบอกผมเรื่อง หายนะจากสารเคมีที่ใช้ล้างถ่านหิน
วันที่ ๙ มค, น้ำคลำดำจากเขาไบเล่ย์ และ การปะทะอย่างไร้ปราณีระหว่าง ถ่านหิน และ
น้ำสะอาด หวนกลับมาหาผมพร้อมรสขื่นขม.
West Virginia has been drinking
contaminated water for decades. And it always will – unless the nation decides
to end our denial of the ever mounting health and human costs of the coal
industry, launch a coalfields regeneration
transition plan, and
finally bring justice to the coalfields.
เวสต์เวอร์จิเนีย ได้ดื่มน้ำปนเปื้อนมานานหลายทศวรรษ. และก็จะเป็นเช่นนั้นเสมอ—จนกว่าประเทศชาติจะตัดสินใจยุติการปฏิเสธความจริงของอุตสาหกรรมถ่านหิน
ที่มีต้นทุนสุขภาพและชีวิตมนุษย์ที่สูงมาก, เริ่มแผนเปลี่ยนผ่านในการฟื้นฟูพื้นที่เหมืองถ่านหิน,
และ ในที่สุด ให้ความยุตะรรมแก่บริเวณถ่านหินทั้งหลาย.
© 2014 Guardian News and Media
Jeff Biggers is the author of The
United States of Appalachia,
and more recently, Reckoning
at Eagle Creek: The Secret Legacy of Coal in the Heartland (The Nation/Basic Books). Follow him on twitter: @JeffRBiggers
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น